Het wonderlijke verhaal van Remi

 

Op een rotseiland middenin de verste zee, ligt de muzikale stad Demiflat. In elk stadsdeel hoor je muziek. In West hoor je gezang, in Oost de blaas- en snaarinstrumenten, in Zuid het slagwerk en in het centrum wordt er op muziek gedanst. Over acht dagen is de grote wedstrijd, dan kiest de koning welk stadsdeel hem een jaar lang mag vermaken. Een deel wordt uitgekozen, anders is het paleis te klein. Elk deel oefent hard. Elk deel? Nee, niet elk deel, want als je geen muzikaal talent hebt, moet je in het noordelijkste stadsdeel Mateloos wonen, net als Remi.

Remi had geprobeerd om trompet te spelen, maar het enige geluid dat uit de trompet kwam, leek op een geluid dat hij maakte als hij op de wc zat. Toen zijn leraar vertelde dat hij ook nog uit de maat speelde en dus geen muzikaal talent had, moest Remi verhuizen naar Mateloos.In Mateloos lopen mensen doelloos over straat, hun ogen gericht op de grond, er wordt nauwelijks gepraat en al helemaal niet gelachen. Elke Mateloze weet dat hij niet geschikt is. Remi kijkt voor zich uit. Hij hoort de brievenbus in de hal klepperen. Hij heeft in geen maanden zijn brievenbus geleegd, want wat kan er nog belangrijk zijn als je geen muzikaal talent hebt? De bel gaat. Het is de postbode. Remi doet de deur open. De postbode zegt vriendelijk “Remi, jouw brievenbus zit vol, zou je misschien je post willen lezen?” “Nee”, zegt Remi, en hij gooit de deur met een bons dicht. Wat denkt die postbode wel! Weet je wat? Ik maak een sticker met daarop: ‘AAN DE DEUR WORDT NIET GEBELD.’

De volgende dag is het stormachtig weer, de sticker is af en Remi plakt hem op zijn deur. Op dat moment vliegt er een folder in zijn gezicht, vast uit de overvolle brievenbus gewaaid. ‘BIJZONDER TALENT GEZOCHT,’ staat er op. Talent gezocht? Hier is geen talent te vinden, denkt Remi. Er staat nog iets: ‘Kom op de derde woensdag van de maand naar Mateloos flat 3, zaal 9.’ De derde woensdag van de maand, dat is vandaag! Remi besluit om naar fl at 3 te gaan.“Beste Matelozen”, hoort hij een stem zeggen. “Volgende week is de grote wedstrijd en ik heb de wijk Mateloos ook ingeschreven.” “Ben je niet wijs!” schreeuwt Remi brutaal door de zaal. “Wij kunnen geen maat houden!” Het wordt heel stil. “Je hebt gelijk,” zegt de spreker, “maar ik heb gezien dat jij een fantastische sticker hebt gemaakt om mij uit je buurt te houden. Remi, was het moeilijk om die sticker te ontwerpen?” Verrast stamelt Remi: “N-nee.” De spreker 16 kijkt de zaal in. “Als postbode loop ik elke dag langs al jullie huizen, ik weet waar jullie goed in zijn. Denk eens na, wat doe jij met gemak en waar heb je zelfs als Mateloze een klein beetje plezier in? Ik zou namelijk graag met jullie een theater bouwen in de paleistuin. Daarvoor hebben we allerlei bijzondere talenten nodig; timmertalenten, lichttalenten, rekentalenten, decortalenten en nog veel meer talenten. Weet je niet waar je goed in bent? Dan kan ik je helpen te ontdekken welk talent je hebt. Alle materialen voor het bouwen heb ik verzameld, dus als je een zaag, verf, of lampen nodig hebt, vraag het aan mij. Wie van jullie wil er meedoen?” Remi ziet een voor een vingers in de lucht gaan. Hij ziet ook een voor een de hoofden omhoog gaan. De Matelozen krijgen weer hoop. Iedereen wil meedoen. Nu hij nog. Hij was zo brutaal tegen de postbode, dat hij zich afvraagt of de postbode, die nu zijn kant opkomt, wel met hém wil werken. Remi hakkelt: “P-p-ostbode... Ik wil wel meewerken, maar ik begrijp het als ik niet mee mag doen, omdat ik zo onaardig was.” “Remi! Het zou fantastisch zijn als jij de ontwerper van het theater wordt. Wil je dat?” “Ik wil wel, maar weet niet hoe het moet en ik heb grote papieren nodig”, antwoordt Remi. “Natuurlijk zal ik je helpen”, zegt de postbode. “Vraag alles wat je nodig hebt en ik zal het jou met plezier geven.” Remi is verbaasd, de postbode maakt hem geen verwijt, hij moppert ook niet en wil alles zomaar aan hem geven.

Nog diezelfde dag gaan de Matelozen aan de slag in de paleistuin. Na een week hard werken is het theater klaar. Die avond komen alle inwoners van Demistad naar het theater. De koning neemt het woord: “Lieve mensen van Demistad. U bevindt zich in een bijzonder theater, dat gemaakt is door de Matelozen. De Matelozen kunnen dan wel geen maat houden, ze hebben wel fantastisch maatwerk geleverd. Daarom heet hun stadsdeel vanaf nu: Maatwerk! Dankzij de Maatwerkers hebben we nu zo’n geweldig groot theater, dat alle stadsdelen samen kunnen optreden. Een wedstrijd is daarom niet meer nodig. Maatwerkers, sta op! Geef hen een daverend applaus.” Net als alle Maatwerkers, staat Remi trots op en hij kijkt recht in de vriendelijke ogen van de postbode, die het hardst klapt van iedereen.